Mes: Novembro 2016

Tiña a gran fortuna de ter a Álvaro ao meu carón. Miña nai non estaba connosco pero seguía rodeada de persoas marabillosas. Entre eles, os nosos dous nenos, que acababan de chegar ás nosas vidas. O tempo ía pasando e chegara Semana Santa. No restaurante a actividade era frenética. Un non parar. Un día, neste axetreo, descubrín un bulto nunha mama. Asusteime. Non me preguntedes os motivos, pero presentía o diagnóstico. Decidín non dicir nada. Fun traballar e, en canto puiden, despraceime a Lalín para consultalo nunha clínica médica. Fun soa. Así o decidira. A miña familia acababa de pasar por unha situación xa demasiado traumática. Fixen as probas oportunas. Non tardaron en chamarme para confirmarme o meu temor: efectivamente a palabra cancro volvía ser próxima. Necesitei ir ao cemiterio, precisaba ter a miña nai máis preto. Como ía dicilo na casa? Era o que máis me preocupaba. Comenteillo a Álvaro e tamén a Paula. Dixéronme que estivese tranquila. Pero vía que eles estaban tan preocupados coma min. Descubriría, pouco a pouco, unha forza que nin sequera eu sabía que tiña.   Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–

Vía entón a Carmen e a Cecilia traballar sen parar no Refuxio. Xunto con Celsa, foron unha gran bendición para a nosa familia. E neste momento, o meu neno foi, coma todos, unha ledicia para toda a casa. Cando pensabamos que xa non quedaban sorrisos, cantos apareceron! Pasado un tempo, quixen que Pablo tivese un irmán. Miguel chegaría ás nosas vidas 21 meses despois do seu nacemento. En todo este tempo, seguín coa miña actividade habitual no restaurante. Afortunadamente, as cousas ían cada vez mellor. Descubrín que si, que a cociña si me gustaba. E recordei a miña nai e o seu: “Natalia, fai unha tarta”! Teño que recoñecer que, de sempre, tiven don de xentes. É algo que non me causa esforzo ningún. Con 25 anos, Paula deixou O Refuxio para seguir outros camiños laborais. E si, boteina moito de menos. Miña irmá é un piar fundamental para min, como xa sabedes. Tiña 26 anos cando naceu Miguel. Pouco despois, comezaría unha nova etapa da miña vida. Unha etapa coa que non contaba e que vos relatarei o próximo día.   Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–

Que fago? Isto foi o que preguntei no momento de perder a miña nai. Como vos dicía, naquel entón estaba embarazada de seis meses. Abriramos O Refuxio facía un tempo. Con moita ilusión. Pero iso ocuparanos un pouco máis adiante. Naquel momento, só pechei as súas portas un día. Meus avós, meu pai, miña irmá, o meu home e tamén o meu neno necesitábanme. Aí tiña a resposta . Tiña que seguir adiante, como miña nai me pedira. Non vos vou enganar. Non foi nada sinxelo. Aos poucos días tiven que ingresar no hospital. Parece que o parto quería adiantarse. Recomendáronme reposo absoluto. Pero non o cumprín. Case traballei máis que nunca. Tanto que tiveron que provocarme o parto e acabei precisando unha cesárea. No mes que estiven convalecente, O Refuxio comezaba xa a converterse en O Meu Outro Refuxio.   Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–

Xa non nos quedou tempo de disfrutar. De ter momentos para compartir. De estar xuntos. Con moita dor, miña nai foise deteriorando día a día. Casei un 13 de xaneiro. Estaba embarazada de seis meses. Un mes despois miña nai marchaba. O próximo 13 de febreiro fará dez anos. Son episodios coma estes os que nos cambian o xeito de ver a vida. Tres días antes de dicirnos adeus para sempre, miña nai despertou para pedirnos que seguiramos adiante. Quixo entón, como persoa crente que era, ver ao párroco. Tamén reuniu aos tíos e aos avós para pedirnos que a familia estivera unida, que disfrutaramos moito. Celsa, unha segunda nai para min, a miña sogra Divina, Paula e máis eu estábamos ali, escoitando dos seus beizos un último desexo: que VIVIRAMOS. En maiúsculas. E que nunca nos faltase o sorriso. Sabía moi ben do que falaba. Neses instantes, só se arrepentiu dunha cousa: de non ter pasado máis tempo connosco. Pediunos que rezasemos o “Padrenuestro” e, no momento de dicir “amén”, marchou. Seguindo o seu consello, no enterro, Paula, Celsa e máis eu tiñamos ganas de rir. De rir para cumprir a súa última vontade. Porque acababamos de entender que era certo, moi certo, que a vida é demasiado curta para desperdiciar tantos momentos nos que podemos sorrir.   Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–

“Natalia, fai unha tarta”. Parece que estou escoitando a miña nai pedíndome que me metese na cociña cando, nas fins de semana, Paula e eu voltabamos á casa logo de estar toda a semana en Santiago. Teño que recoñecer que, naquel momento, non me gustaba nada estar diante dos fogóns. A miña irmá si. Naquel entón, na casa xa se servían moitas comidas. Tiña 17 anos cando ela enfermou. Máis que unha nai, a mellor sen dúbida, foi todo un exemplo a seguir. Cociñeira pola Xunta de Galicia, atendía a taberna, coidaba das vacas da casa e aínda sacaba tempo para facernos fermosísimos vestidos. Iso sen deixar de pensar na súa familia. Moi crente, comezaba entón os tratamentos de quimioterapia. Nunca esquecerei o día no que, traballando na horta, unha das súas próteses caeu á terra e case a sacho. Si si, menudo momento aquel. A risa non nos deixou seguir coa tarefa! Recordo ademais que, naquel intre, a perda de miña tía Pacita foi un golpe moi duro para a familia. Moi loitadora, deixounos un gran baleiro. Súa irmá, Milagros, emigrara a EE UU, onde a súa empresa de catering presta servizo para a Casablanca, entre outros espazos. Por desgraza, a enfermidade afectoulle primeiro ás mamas e logo a órganos coma o pulmón. Porén, nunca en todos os anos que loitou contra o cancro deixou a súa actividade habitual. Víala de arriba para abaixo, con total enerxía e sen acougo. Así a recordo, como un auténtico portento que tivera, en miña avoa, a mellor das mestras. Todo parecía estable cando casei. Tiña 25 anos. Pero contaréivolo no vindeiro artigo deste blog.   Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–