Tiña a gran fortuna de ter a Álvaro ao meu carón. Miña nai non estaba connosco pero seguía rodeada de persoas marabillosas. Entre eles, os nosos dous nenos, que acababan de chegar ás nosas vidas. O tempo ía pasando e chegara Semana Santa. No restaurante a actividade era frenética. Un non parar. Un día, neste … Ler máis
Vía entón a Carmen e a Cecilia traballar sen parar no Refuxio. Xunto con Celsa, foron unha gran bendición para a nosa familia. E neste momento, o meu neno foi, coma todos, unha ledicia para toda a casa. Cando pensabamos que xa non quedaban sorrisos, cantos apareceron! Pasado un tempo, quixen que Pablo tivese un … Ler máis
Que fago? Isto foi o que preguntei no momento de perder a miña nai. Como vos dicía, naquel entón estaba embarazada de seis meses. Abriramos O Refuxio facía un tempo. Con moita ilusión. Pero iso ocuparanos un pouco máis adiante. Naquel momento, só pechei as súas portas un día. Meus avós, meu pai, miña irmá, … Ler máis
Xa non nos quedou tempo de disfrutar. De ter momentos para compartir. De estar xuntos. Con moita dor, miña nai foise deteriorando día a día. Casei un 13 de xaneiro. Estaba embarazada de seis meses. Un mes despois miña nai marchaba. O próximo 13 de febreiro fará dez anos. Son episodios coma estes os que nos … Ler máis
“Todo parecía estable cando casei. Tiña 25 anos”. Así remataba o artigo anterior deste O meu outro refuxio. Como imaxinades, o da miña voda foi un día realmente feliz. Álvaro e eu dabámonos o si quero logo dun tempo de noivado case segredo porque eramos veciños e todos nos coñecían. As últimas analíticas de miña … Ler máis
“Natalia, fai unha tarta”. Parece que estou escoitando a miña nai pedíndome que me metese na cociña cando, nas fins de semana, Paula e eu voltabamos á casa logo de estar toda a semana en Santiago. Teño que recoñecer que, naquel momento, non me gustaba nada estar diante dos fogóns. A miña irmá si. Naquel … Ler máis