Mes: Febreiro 2017

Oito anos. Oito aniños de Miguel. É un día moi moi especial. Faise realidade un soño que, para min, cheguei a crer imposible: ver como os meus fillos cumpren anos. Para todas as nais, é un orgullo poder celebrar con eles cada aniversario. Pero permitídeme que eu o sinta un pouquiño máis especial: houbo moitos momentos en que non o tiven demasiado seguro.

Oito aniños son os que fai o meu pequeno. Chegou ás nosas vidas, con seu irmán, para enchelas de ledicia. Como pais, non podemos estar máis felices. Ver o seu sorriso, a súa ilusión e as súas ganas de descubrir a diario todo o que o mundo agocha é o agasallo máis especial que puidemos pedir.

Grazas!

Como o era miña nai, tamén eu son unha forofa do entroido. É unha desas festas para min entrañable. Desas que sei que si ou si, irei. Os disfraces, as comparsas, a música… todo o asociado a estas datas me encanta. Pero certo é que levaba anos sen vivilo como eu quixera. Primeiro o tratamento de quimioterapia, logo as consecuencias do mesmo… sempre o celebrei, pero non do xeito que me gustaría.

Pero iso é o pasado. Porque o presente acaba de regalarme un Entroido por todo o alto. Síntome estupendamente ben de saúde e aínda que teño moito traballo estes días nada me aparta destas celebracións. Non importa que durma catro horas! Levo os nenos, vou eu e toco na charanga Os Veteranos de Merza.

Ademais, grazas á maquillaxe da miña amiga Belén, non me falta detalle! Con todo isto, quero dicirvos que pase o que pase non deixedes de facer todo aquilo que vos fai sorrir. Aquilo que vos define, o que vos fai sentir ben. En definitiva, o que vos fai vivir.

E, agora, a gozar do Entroido! Felices festas!

13 de febreiro. Esta é unha desas datas que non se esquecen. Ese día, no ano 2007, miña nai dicíanos adeus. Facíao como mellor sabía, preocupándose ata o último instante de que fosemos felices. Lémbroa. Cada día. As súas ensinanzas camiñan comigo. Tamén cada día. Loitou segundo a segundo para darnos o mellor e para que, na súa ausencia, seguisemos adiante. A mellor homenaxe que lle podo dar é ter presentes os seus consellos, que sempre van conmigo. Vivir con ela os anos que a tiven foron o mellor dos agasallos.

Foi sempre un exemplo a seguir. Por iso, máis que coma unha nai, o meu cariño era de irmá. Cómplices. Hoxe estou máis que orgullosa de ter a nai que teño. E digo que teño porque a sinto sempre aquí, comigo. Gran veciña, amiga, muller e nai, faltan as palabras para definila.

Só quería compartir convosco o momento da súa despedida porque si, costoume moito saber que a súa ausencia era real. Sigo falando con ela, pois está comigo a cada instante. Aquel día 13, día de Entroido en Merza, dicíanos adeus durante a celebración dunha festa que ela amaba. Celsa, Divina, Álvaro, Paula e eu estabamos alí. Rezamos. Foise ao dicir amén e soubemos que a vida era iso, vivir e tamén partir. Non entendía entón o porque. Pero despois souben que confiaba en min e que, só uns días despois, chegaría Pablo.

A vida.