Mes: Maio 2017

Hoxe é o seu día. Cumpre anos miña irmá. Unha irmá que sempre agradecerei ter e que se merece que os seus días sexan todos de ledicia. Sempre estivo comigo. Pero foi nos momentos máis difíciles nos que se converteu no apoio que máis precisaba, na fortaleza que ás veces me faltaba e nas risas que tanto ben me fixeron. Os nosos comezos na hostelería fixeron que nos uniramos aínda máis. A ela sempre lle gustou e, por exemplo, hoxe axudarame a servir o catering para unha boda. Parece que o levamos no sangue! De feito, a transformación da antiga taberna no restaurante que hoxe é O Refuxio non sería posible sen ela. Como non o serían centos de proxectos aos que dixen si cando pensaba que non sería capaz. Por todo isto, por moito máis, por ser ti… por ter a sorte de terte, QUÉROTE IRMÁ!

Hoxe está de cumpreanos a persoa da miña vida. O meu home, Álvaro. Tódalas palabras que poida dedicarlle fanse poucas. Todos sabedes do seu enorme apoio. Da súa axuda, constante, incondicional. Sempre. Cada día. Por iso, hoxe máis que nunca quero darlle as GRAZAS. Así, en maiúsculas. Porque aínda que llas dese a cada segundo serían ben poucas para as que el merece. Tivemos que superar algúns obstáculos. Certo é. Non foron poucos. Pero aquí estamos. Xuntos e namorados. Non só é a mellor parella senón que tamén é un gran amigo. Deses que un sempre agradece ter preto. Bo pai, por suposto, chega con ver o sorriso dos nosos pequenos. Pero resulta que tamén é bo cociñeiro, si si, chego cansada á casa e véxoo a el, preparando un dos seus pratos máis persoais para toda a familia. E logo digo que a cociñeira son eu! Non cambio unha receta das súas por ningunha das miñas! “Papá” (encántame chamarte así), hoxe é o teu día. Un día para celebrar que temos a sorte de pasalo xuntos e poder pedir que sexa así por moitos anos. Sabes que te amo e que o meu agradecemento sempre te ten a ti como primeiro destinatario. FELIZ DÍA!

Hoxe é o cumple de Pablo. Dez anos xa. Como corre esta vida! Doume conta a diario e, tamén, a diario dou as grazas. As grazas á vida por permitirme, cada día, disfrutar da miña familia. Pablo é o meu primeiro amoriño. O meu neno. Que chegou cando máis o precisaba para demostrarme que a vida me daba un novo impulso, aínda que naquel momentos as dificultades eran moitas. Estabamos sen pelo, si. Pero non sen ánimo. E pronto chegaría o seu irmán, para colmarnos de ledicia. Quen me ía dicir que ía chegar a este momento! A poder celebrar os dez anos do meu pequeno! Son sincera e digo que algo, no meu interior, me dicía que podería disfrutar á miña familiar. Pero xa sabedes, ás veces os medos tamén nos acompañan. Con todo isto quero dicir algo: disfrutade a todos os vosos a cada minuto. Non importa o día que sexa. O que importa é que estades xuntos. Felicidades cariño! E felicidades a todos os que, cada mañá, loitades un pouquiño máis! Grazas por lerme!