Xa non nos quedou tempo de disfrutar. De ter momentos para compartir. De estar xuntos. Con moita dor, miña nai foise deteriorando día a día. Casei un 13 de xaneiro. Estaba embarazada de seis meses. Un mes despois miña nai marchaba. O próximo 13 de febreiro fará dez anos.
Son episodios coma estes os que nos cambian o xeito de ver a vida. Tres días antes de dicirnos adeus para sempre, miña nai despertou para pedirnos que seguiramos adiante. Quixo entón, como persoa crente que era, ver ao párroco. Tamén reuniu aos tíos e aos avós para pedirnos que a familia estivera unida, que disfrutaramos moito. Celsa, unha segunda nai para min, a miña sogra Divina, Paula e máis eu estábamos ali, escoitando dos seus beizos un último desexo: que VIVIRAMOS. En maiúsculas. E que nunca nos faltase o sorriso.
Sabía moi ben do que falaba. Neses instantes, só se arrepentiu dunha cousa: de non ter pasado máis tempo connosco. Pediunos que rezasemos o “Padrenuestro” e, no momento de dicir “amén”, marchou.
Seguindo o seu consello, no enterro, Paula, Celsa e máis eu tiñamos ganas de rir. De rir para cumprir a súa última vontade. Porque acababamos de entender que era certo, moi certo, que a vida é demasiado curta para desperdiciar tantos momentos nos que podemos sorrir.
Grazas por lerme en O meu outro refuxio!
–Leva sempre un sorriso contigo–