O Refuxio

Hoxe é o cumpreanos dun rapaz que fai dous anos e medio entrou con moitas ganas de aprender esta profesión e que hoxe se está a formar para ser un gran profesional. Hoxe é o cumpreanos de José. Moitas felicidades! Temos moita sorte de terte ao noso lado xa que sen ti a empresa non sería o mesmo e quero darche as gracias por ser, ademais de parte de O Meu Refuxio, amigo. Digocho de corazón, xa que a pesar de que temos algún enfado puntual apreciote moito e sabes que te quero de corazón. ¡Celsa tamén pensa o mesmo! É un pracer verte medrar como persoa e como profesional. Sei que as nosas mamás dende onde estén están a dicir “mira estes dous”. Feliz día ao noso neno! Querémoste!

Hai xente importante na miña vida. Moita. Como sabedes teño a gran fortuna de ter a grandes persoas ao meu carón. E hoxe é o día dunha delas, de Ceci, que celebra o seu cumpreanos. Amiga, irmá, compañeira… tódalas palabras son poucas para ela. Realmente, é alguén máis que especial, logo de tódolos anos que levamos xuntas. Grazas é pouco dicir, moi pouco. Só espero estar, nesta vida, sempre ao teu lado. É un orgullo compartir a vida contigo. Perdona porque moitas veces o estrés non nos permite ter tempo para todo pero sendo nenas comezamos no Refuxio e aquí seguimos. Nunca olvidarei aqueles días de festa nos que volviamos abrir as portas pasadas só unhas poucas horas. Quérote Ceci! Parabéns no teu día! Grazas por formar parte do meu!

Cada día é especial. Cada día é un día para dar grazas. Por vivir. Por poder sorrir. Por ter momentos duros pero tamén a sorte de loitar para superalos. No meu día a día, son consciente da gran sorte que teño. Hoxe quero, en especial, facer mención ao afortunada que me fai o meu traballo. A miña paixón. A mesma que converte a clientes en grandes amigos. Amigos coma os que acaban de casar nunha fermosísima celebración á que non faltamos. Momentos coma este fanme ver a ledicia que supón coñecer a grandes persoas que pasan a formar parte dun mesmo. Por iso, prestade atención ao voso redor. Reparade. Gozade de todo aquilo que os demais desexan compartir con un. E, sobre todo, sede felices. Cada día.  

Esta fin de semana busquei un oco onde non o tiña para disfrutar do reencontro de veteranos da Banda de Merza que comezamos unha nova andadura con esta sección. Xa facía mais de 15 anos que non dábamos unha nota todos xuntos e por fin o conseguimos! Din que os soños sempre se cumpren cando os pensas e os sintes e esta fin de semana volvín a sentir o mesmo que cando tiña 12 anos. Esos días de felicidade e orgullo de formar parte dunha banda de músicos moi profesionais, de recibir premios mais que merecidos por todo o esforzo de cada un dos músicos e directivos que formaban parte da agrupación naqueles tempos. Que sería do pobo sen unha banda coma esta? Non o quero nin pensar! Esta formación da vida, alegría e esperanza para todos os veciños e veciñas de Merza. Mantennos unidos por unha paixón como é a música e sempre pensando no ben do pobo. Quérovos segunda familia!

Un ano. 365 días sen ti, avoa. Xornadas nas que, a diario, te boto en falta. E non imaxinas canto. Eras todo para min. Por suposto, o motor fundamental desta empresa, á que tanto adicaches. Pero moito máis. Tamén o motor da miña vida, a que me daba folgos cando máis o precisaba. A que me acougaba. A que me aliviaba. A que me impulsaba. Loitadora exemplar, ama de casa, amiga, nai, avoa. Todo. Todo o eras ti. Todo o es ti. Porque faltaches pero nunca te fuches. As túas ensinanzas quedaron en cada un de nós. De todas elas, unha sobre todas: a capacidade de non ter rencor, a nada nin ninguén. De amar, por encima de todo. Quérote. Cada día. Por sempre. Sigamos o seu consello: busquemos ser felices.

Hoxe é o seu día. Cumpre anos miña irmá. Unha irmá que sempre agradecerei ter e que se merece que os seus días sexan todos de ledicia. Sempre estivo comigo. Pero foi nos momentos máis difíciles nos que se converteu no apoio que máis precisaba, na fortaleza que ás veces me faltaba e nas risas que tanto ben me fixeron. Os nosos comezos na hostelería fixeron que nos uniramos aínda máis. A ela sempre lle gustou e, por exemplo, hoxe axudarame a servir o catering para unha boda. Parece que o levamos no sangue! De feito, a transformación da antiga taberna no restaurante que hoxe é O Refuxio non sería posible sen ela. Como non o serían centos de proxectos aos que dixen si cando pensaba que non sería capaz. Por todo isto, por moito máis, por ser ti… por ter a sorte de terte, QUÉROTE IRMÁ!