13 de febreiro. Esta é unha desas datas que non se esquecen. Ese día, no ano 2007, miña nai dicíanos adeus. Facíao como mellor sabía, preocupándose ata o último instante de que fosemos felices. Lémbroa. Cada día. As súas ensinanzas camiñan comigo. Tamén cada día. Loitou segundo a segundo para darnos o mellor e para que, na súa ausencia, seguisemos adiante. A mellor homenaxe que lle podo dar é ter presentes os seus consellos, que sempre van conmigo. Vivir con ela os anos que a tiven foron o mellor dos agasallos.
Foi sempre un exemplo a seguir. Por iso, máis que coma unha nai, o meu cariño era de irmá. Cómplices. Hoxe estou máis que orgullosa de ter a nai que teño. E digo que teño porque a sinto sempre aquí, comigo. Gran veciña, amiga, muller e nai, faltan as palabras para definila.
Só quería compartir convosco o momento da súa despedida porque si, costoume moito saber que a súa ausencia era real. Sigo falando con ela, pois está comigo a cada instante. Aquel día 13, día de Entroido en Merza, dicíanos adeus durante a celebración dunha festa que ela amaba. Celsa, Divina, Álvaro, Paula e eu estabamos alí. Rezamos. Foise ao dicir amén e soubemos que a vida era iso, vivir e tamén partir. Non entendía entón o porque. Pero despois souben que confiaba en min e que, só uns días despois, chegaría Pablo.
A vida.
