Ano: 2021

Hoxe no Refuxio (como sabedes, esta empresa parte do amor e o respecto) é un día especialmente duro porque faleceu Blas, o meu querido sogro.Sei que é super difícil afrontarnos á palabra “morte” pero quero sobre todo que os meus nenos e a familia máis  próxima teña fe. Que pense con amor, que teña o consuelo, dentro do posible, de que hai vida máis ala da morte.Sei que non vai ser fácil, e para min en especial. Cada día que pola mañá salia da casa para traballar dicíame: “Nena, pero non traballes tanto, desfruta algo que a vida é corta” … E eu sempre lle dicía: “A miña filosofia de entender a vida”.Agora mesmo Blas, teño solo tristeza. Por non poder darche un abrazo grande e diciirche grazas en vida por todo o que fixeches por min, nos momentos tan difíciles da miña vida e da do teu fillo. Cando a primeira vez que soubeches que estaba enferma fuxes a primeira persoa en dicirme: “O que che faga falta para ir a Pamplona, como se vendo o que teño”. Eso solo cho di alguén que te quere de verdade. Pídoche perdón por non darche un abrazo cada mañá ou un beso ás noites, e ás veces discutir contigo para que foses máis de viaxes e de festas. E decíasme: “Pero Natalia eu son feliz indo á viña, podando, esperando aos teus nenos para levalos onde precisen, facendo os teus recados…” E claro que entendo que eras feliz, porque cada un somos felices á nosa maneira, e ti á túa. Non quero despedirme, quero darche un abrazo moi moi forte e dicirche que coides dos meus que estan ahí, e dos teus… Que ao fin e ao cabo son os mesmos. Sólo quero dicirche gracias por ser o mellor avó que podian ter os meus nenos, por axudarnos tanto dende o dia un do seu nacemento. Por ser feliz á túa maneira como me dicías… Pídoche moitísima forza para a túa familia, que a necesitan. E quedémonos con estas fotos e estes recordos dende o amor e o respecto que che teño eu e esta empresa. Tamén no medio quero darlle moita forza a Álvaro, Pepe, Divina e Amalia, aos meus nenos e sobriños, aos amigos, á miña sogra preferida, a mellor a mais amorosa e a que sempre se adicou en corpo e alma a ti. Ánimo e moito amor pa afrontar isto.

Hoxe é un dia foi especial para min… Cumplo 40 aniños!!  Quero dar  as gracias a moitas persoas, pero primeiro, á miña nai.Tiven a sorte de ter a mellor das nais, gracias por darme a vida, por ser tan marabillosa e porque gracias a ti, hoxe podo estar aquí “dando guerra”. Ámote Mamá, ogallá que estés onde estés, te sintas moi orgullosa da túa nena. Tamén quero dar gracias a Deus, por darme a oportunidade de poder VIVIR, así, en maiúsculas. Como moitos de vós xa sabedes, pasei momentos moi difíciles e o meu desexo de cumpleanos sempre era poder celebrar un ano máis de vida.Hoxe quero pedir unha vez máis o mesmo desexo… Seguirei pedindo vivir, seguir rodeada dos meus e ser feliz. Gracias ao meu marido e aos meus nenos por encherme o corazón de amor cada día, e acompañarme neste camiño. Por último, quero agradecer a todos os amigos e familia por darme sempre esa calor e humanidade tan necesarios na vida. Gracias tamén á gran familia do Refuxio (porque así vos sinto, familia). Sodes os mellores amigos, compañeiros e persoal que calquer xefe podería desexar. Gracias de corazón a todos, por tanto.

Hoxe é un día triste no Refuxio. Despedimos ao avó Adolfo, fundador desta taberniña que amo tanto… Da súa man deu os seus primeiros pasos o Refuxio, aló polos anos 50. A pesar da tristura que sentimos, non podemos mási que lembrar todas as ensinanzas, bos recordos e amor que nos deixa. Tanto para min como para empresa fuches TODO. Estas ao teu carón era unha aprendizaxe diaria e continua. Para min non só fuches o mellor avó do mundo, fuches o meu guía e maestro, unha persoa que sempre me apoiou tanto persoal como profesionalmente, e que o deu todo por min. Só teño palabras de agradecemento á vida por deixarme desfrutar de ti, que durante 90 anos viviches preocupado por medrar persoal e profesionalmente. Sempre cun sorriso na cara e metidiño de cheo ata fai uns meses na empresa. Sempre me contaches mil batallas, que eu escoitaba feliz e agora levarei para sempre na miña memoria. A túa vida non foi fácil… Guerra Civil, época do Wolframio, tarballando moi duro como peón de obras e cunha empresa de madeira. Sempre loitando pola túa familia e polas persoas que te rodeaban. Sei, como me contabas, que empezaches sen ter un tenedor… Pero avó, quedoume claro que conseguiches todo por ti e pola gran familia que te rodeou (falo da avoa e de mamá, unhas fenómenas de mulleres que sei que te van acoller co mellor dos abrazos alí onde estén). Quero dicirche que deixas un vacio enorme dentro desta empresa, pero ao mesmo tempo déixanos mil vivencias, mil sonrisos… Deixas moitísimos netos, porque todos te chaman “abuelo”. Danme ganas de rir ao lembrar cando entrabas na cociña e lle dicías á cociñeira: Carmen, esta a tapa… E marchabas día tras día facer o reparto da comida. Moitas veces dicíache: Abuelo, eres moi maior… E ti contestábasme que estabas xenial. Deixábasnos alucinados cando repartías comida a xente da túa idade. Chegabas e dicíasnos: Quedaban ben. Gracias avó!  Ou cando te mandábamos a Silleda vairas veces ó dia porque faltaban tapas e dicías: Vou contento, pero gasto a paga invitando. Cando iamos a Ourense co catering e axudaches  a vaciar 5 sacos d pataas porque estábamos a tope, e ahí chegaches. E tantos miles de recordos me veñen á mente… Grazas abuelo, de verdade. Ámote e seguirei o teu legado. Tamén quero dar as grazas a toda a Familia do Refuxio. Aos seus “netos” da empresa. Empezo por Celsa, a súa outra filla postiza que amaba tanto. Carmen Martínez Louzao ,15 anos ao seu carón; foi a súa mellor pinche. A Cecilia, a Jose, a Tamara, a Sandri, a Sandra, a Marcos, a Antía, a Nati, a Anca, a María Jesús Ferro, á tía Alicia, a Pepa, a Mariló, a Merche, a Tami, a Antía, a Eva, A Ángela, a María Lamela, a Patri de cociña, Laura, Daniela, Yanina, Iulia, … Grazas de corazón a todos por coidalo, por darlle cada día o seu leite con galletas ou que él quixera. Nunca olvidarei o que o amastes, e as risas que nos temos botado con él. Tiña moitos netiños, porque sempre o tratástes como a un avó, e deixástedes unha huella imborrable. Grazas, e feliz despedida a vida avó.