Sin categoría

Onte foi un deses días “especiais” que teño a gran fortuna de poder celebrar rodeado da miña “familia” do Refuxio. Noite de grandes sentimentos e emocións recordando aquel día que entraches nas nosas vidas sendo un neno, con 18 anos recén cumplidiños, e dicíndome que querías ser camareiro. Recórdoo como se fose hoxe. Quen me ía dicir a min que este raparigo me iba a roubar o corazón!  Pois sí Jose, día a día pasaches a ser familia, amigo, fillo, irmán e hoxe quero facerche este pequeno homenaxe para que todos saiban o moito que te quero.  Sei que a túa vida non foi nada sinxela, pero tamén sei que che deu a sorte de poder ter aqui, neste teu amado  Refuxio; o cariño dunha avoa,  Celsa, que te ama con loucura, os consellos do Roxo, que eres o seu neno, e o amor incondicional de Adolfo ¡Cantos recordos da avoa Piedad! Grazas por coidarmos como se fosen os teus propios avós. Sabes que eles te amaban, grazas e mil veces grazas. Grazas tamén por xogar con Pablo e Miguel cando eran pequenos, coma se foran teus irmáns, (e darlle chuches ás miñas espaldas, que ben o sei😉).  Grazas por medrar como persoa ao meu carón. Como profesional estou super orgullosa de todo o que evolucionaches no Refuxio, e perdoa polas veces que exercín de “mamá” dándoche consellos como o faría cun fillo. Hoxe eres  un gran rapaz “jaja tiña que dicilo”.  Tamén quero dicirche que os teus compañeiros te adoran. Gran equipo e familia que conseguín formar neste Refuxio.  Grazas a todos facer medrar empresa “O Refuxio” que con tanto esforzo, sacrificio, constancia, perseverancia, ilusión,  ganas  e, sobre todo amor, pola nosa profesión sacamos adiante.   E sobre todo ti, meu Josiño, grazas por levar a empresa como se fose túa. E levar con amor, con ganas e con profesionalidade o noso catering a cada unha das casas que fomos. ¡Cantos recordos! Sin máis, hoxe péchase unha etapa para ti, pero ábrese outra.  Como sabedes fai uns anos decidín comprar un local en Arzúa, e fai oito meses abreu as súas portas. O primeiro que quero é dar un grazas enorme a ese fermoso pobo pola súa acollida. Un gran pracer en tan só oito meses deixar amigoS.  Decidín deixar o local e alquilarllo a Jose e ao seu socio Álex Cabanas.   Como sabedes, Casa Con Encanto e O Refuxio son a miña paixón e requiren todo o meu tempo e esforzo, sei que O Refuxio de Arzúa queda nas mellores máns do mundo, co seu selo persoal.  Sei que lles vai ir de maravilla porque cando se ama unha profesión, como a ama Jose ¡iso nunca falla! Deséxoche o mellor, e como che dixen onte “O Refuxio é, e será, sempre a túa casa e estarei sempre aqui para o que precises”.  Sen máis, a partir de agora Arzúa cambia de xerencia, non deixedes de ir.  Escribindo esto enchinme de chorar, un montón de recordos invaden a miña mente, pero de verdade estou super orgullosa de todo o que conseguimos da man.  Amigo, agora a loitas por conseguir as túas metas.  Unha aperta, Natalia. 

Hoxe no Refuxio (como sabedes, esta empresa parte do amor e o respecto) é un día especialmente duro porque faleceu Blas, o meu querido sogro.Sei que é super difícil afrontarnos á palabra “morte” pero quero sobre todo que os meus nenos e a familia máis  próxima teña fe. Que pense con amor, que teña o consuelo, dentro do posible, de que hai vida máis ala da morte.Sei que non vai ser fácil, e para min en especial. Cada día que pola mañá salia da casa para traballar dicíame: “Nena, pero non traballes tanto, desfruta algo que a vida é corta” … E eu sempre lle dicía: “A miña filosofia de entender a vida”.Agora mesmo Blas, teño solo tristeza. Por non poder darche un abrazo grande e diciirche grazas en vida por todo o que fixeches por min, nos momentos tan difíciles da miña vida e da do teu fillo. Cando a primeira vez que soubeches que estaba enferma fuxes a primeira persoa en dicirme: “O que che faga falta para ir a Pamplona, como se vendo o que teño”. Eso solo cho di alguén que te quere de verdade. Pídoche perdón por non darche un abrazo cada mañá ou un beso ás noites, e ás veces discutir contigo para que foses máis de viaxes e de festas. E decíasme: “Pero Natalia eu son feliz indo á viña, podando, esperando aos teus nenos para levalos onde precisen, facendo os teus recados…” E claro que entendo que eras feliz, porque cada un somos felices á nosa maneira, e ti á túa. Non quero despedirme, quero darche un abrazo moi moi forte e dicirche que coides dos meus que estan ahí, e dos teus… Que ao fin e ao cabo son os mesmos. Sólo quero dicirche gracias por ser o mellor avó que podian ter os meus nenos, por axudarnos tanto dende o dia un do seu nacemento. Por ser feliz á túa maneira como me dicías… Pídoche moitísima forza para a túa familia, que a necesitan. E quedémonos con estas fotos e estes recordos dende o amor e o respecto que che teño eu e esta empresa. Tamén no medio quero darlle moita forza a Álvaro, Pepe, Divina e Amalia, aos meus nenos e sobriños, aos amigos, á miña sogra preferida, a mellor a mais amorosa e a que sempre se adicou en corpo e alma a ti. Ánimo e moito amor pa afrontar isto.

Hoxe é un dia foi especial para min… Cumplo 40 aniños!!  Quero dar  as gracias a moitas persoas, pero primeiro, á miña nai.Tiven a sorte de ter a mellor das nais, gracias por darme a vida, por ser tan marabillosa e porque gracias a ti, hoxe podo estar aquí “dando guerra”. Ámote Mamá, ogallá que estés onde estés, te sintas moi orgullosa da túa nena. Tamén quero dar gracias a Deus, por darme a oportunidade de poder VIVIR, así, en maiúsculas. Como moitos de vós xa sabedes, pasei momentos moi difíciles e o meu desexo de cumpleanos sempre era poder celebrar un ano máis de vida.Hoxe quero pedir unha vez máis o mesmo desexo… Seguirei pedindo vivir, seguir rodeada dos meus e ser feliz. Gracias ao meu marido e aos meus nenos por encherme o corazón de amor cada día, e acompañarme neste camiño. Por último, quero agradecer a todos os amigos e familia por darme sempre esa calor e humanidade tan necesarios na vida. Gracias tamén á gran familia do Refuxio (porque así vos sinto, familia). Sodes os mellores amigos, compañeiros e persoal que calquer xefe podería desexar. Gracias de corazón a todos, por tanto.

Hoxe é un día triste no Refuxio. Despedimos ao avó Adolfo, fundador desta taberniña que amo tanto… Da súa man deu os seus primeiros pasos o Refuxio, aló polos anos 50. A pesar da tristura que sentimos, non podemos mási que lembrar todas as ensinanzas, bos recordos e amor que nos deixa. Tanto para min como para empresa fuches TODO. Estas ao teu carón era unha aprendizaxe diaria e continua. Para min non só fuches o mellor avó do mundo, fuches o meu guía e maestro, unha persoa que sempre me apoiou tanto persoal como profesionalmente, e que o deu todo por min. Só teño palabras de agradecemento á vida por deixarme desfrutar de ti, que durante 90 anos viviches preocupado por medrar persoal e profesionalmente. Sempre cun sorriso na cara e metidiño de cheo ata fai uns meses na empresa. Sempre me contaches mil batallas, que eu escoitaba feliz e agora levarei para sempre na miña memoria. A túa vida non foi fácil… Guerra Civil, época do Wolframio, tarballando moi duro como peón de obras e cunha empresa de madeira. Sempre loitando pola túa familia e polas persoas que te rodeaban. Sei, como me contabas, que empezaches sen ter un tenedor… Pero avó, quedoume claro que conseguiches todo por ti e pola gran familia que te rodeou (falo da avoa e de mamá, unhas fenómenas de mulleres que sei que te van acoller co mellor dos abrazos alí onde estén). Quero dicirche que deixas un vacio enorme dentro desta empresa, pero ao mesmo tempo déixanos mil vivencias, mil sonrisos… Deixas moitísimos netos, porque todos te chaman “abuelo”. Danme ganas de rir ao lembrar cando entrabas na cociña e lle dicías á cociñeira: Carmen, esta a tapa… E marchabas día tras día facer o reparto da comida. Moitas veces dicíache: Abuelo, eres moi maior… E ti contestábasme que estabas xenial. Deixábasnos alucinados cando repartías comida a xente da túa idade. Chegabas e dicíasnos: Quedaban ben. Gracias avó!  Ou cando te mandábamos a Silleda vairas veces ó dia porque faltaban tapas e dicías: Vou contento, pero gasto a paga invitando. Cando iamos a Ourense co catering e axudaches  a vaciar 5 sacos d pataas porque estábamos a tope, e ahí chegaches. E tantos miles de recordos me veñen á mente… Grazas abuelo, de verdade. Ámote e seguirei o teu legado. Tamén quero dar as grazas a toda a Familia do Refuxio. Aos seus “netos” da empresa. Empezo por Celsa, a súa outra filla postiza que amaba tanto. Carmen Martínez Louzao ,15 anos ao seu carón; foi a súa mellor pinche. A Cecilia, a Jose, a Tamara, a Sandri, a Sandra, a Marcos, a Antía, a Nati, a Anca, a María Jesús Ferro, á tía Alicia, a Pepa, a Mariló, a Merche, a Tami, a Antía, a Eva, A Ángela, a María Lamela, a Patri de cociña, Laura, Daniela, Yanina, Iulia, … Grazas de corazón a todos por coidalo, por darlle cada día o seu leite con galletas ou que él quixera. Nunca olvidarei o que o amastes, e as risas que nos temos botado con él. Tiña moitos netiños, porque sempre o tratástes como a un avó, e deixástedes unha huella imborrable. Grazas, e feliz despedida a vida avó.

Hoxe é un día moi especial para min, e preguntarédesvos por que… O 16 de setembro de 2010 sometinme á miña primeira (que non última) operación para intentar acabar co cancro que se quería apoderar do meu corpo. Afortunadamente, e despois dun longo proceso e recaidas que duraron varios anos, hoxe podo berrar aos catro ventos que gañei eu, que esa loita enfurecida que me arrincaba as forzas tivo un final feliz, moi feliz. Neses momentos tan complicados no que a mente se anubra, as forzas se encollen e o medo empeza a tinguilo todo, fun quen de sacar enerxía e valentía para berrar moi forte que eu amaba a vida, e que non deixaría que nada nin naide intentase arrebatarma. Por suposto, a batalla foi moito máis doada porque tiven un exército que me apoio incondicionalmente cada segundo. O meu marido, a miña nai, as miñas irmáns, amigos, compañeiros de traballo, e por suposto, os meus fillos. Nunca terei suficientes palabras nin xestos para devolverlles unha mínima parte de todo o que me deron, amor, comprensión, paciencia, alegría e moitas moitas ganas de vivir. Asíque hoxe celebro a vida un día máis, e dou gracias por todo e todos os que forman parte dela. Nunca deixedes que pasen os días sen ter a sensación de telos desfrutado e aproveitado ao máximo. Deséxovos o mellor a cada un de vós e sobre todo que sexades moi felices e valoredes o que tedes. Grazas!

Hoxe fai 13 anos que Álvaro mais eu nos demos o si quero! Como voa o tempo!  Un ano mais ao teu carón cheo de cousas novedosas pero o mais importante e seguir sentindo ese sentimento que por aquel entonces nos uneu. O amor. E tamén quero facer unha mención especial a ese pequeno que fai 13 anos non uneu, o meu pequeño Pablo. Este neno que xa é medio home e que nos da tanto nas nosas vidas. É un neno encantador e moi bo. Non o cambio por nada! Amigo dos seus amigos, moi cariño cos seus e sobre todo coa sua mamá. Despois duns días en Punta Cana a onde nos fomos de vacacións os catro, Pablo trouxo unha pequena bacteria e está maliño. Dende aquí o animo e digolle que non é nada e que nuns días todo volverá a normalidade. Eres o motor das nosas vidas! Álvaro, gracias por estes 13 anos de vida xuntos e gracias por ser un bo pai e sobre todo un gran amigo de batallas porque penso que nesta vida temos que ir batallando día a día o que nos toque vivir pero quedarnos sempre co mellor de todo. Temos que ser felices pase o que pase. Iso é o que quero na miña vida, felicidade na medida do posible. A vida sempre trae sorpresas e hai que vivila sempre a tope e ver o lado bo das cousas. Ano tras ano intento ser sempre mellor persona, mamá, amiga, parella, xefa… e ese é o meu reto para este 2020 e espero poder conseguilo. Gracias Álvaro por todo e por tanto ao meu lado.

Onte celebramos unha cea de empresa moi especial coa xente que día a día estamos codo con codo no Refuxio. Disfrutamos dunha noite increíble. So decirvos a todos que gracias por ser como sodes, disfruteino a tope! Unha noite máxica, chea de risas que ao final e do que nunca temos que esquecernos. Porque a risa é saúde. Onte foi unha desas noites para o recordo. Quero comezar felicitando ao mais pequeno da casa, Jose, Feliz Cumpreanos! Sabes que todos te queremos un montón e sei que vas conseguir día a día superar todo iso que agora mesmo che está a costar. Sorte e a seguir para diante campeón! Continúo con Sandra, a nosa camareira, tan responsable e a vez tan humana. Queremoste moitísimo! A nosa chef Nati, profesional das cociña que cada día esforzase mais por ser a mellor. Con xente así pouco teño que dicir, so gracias por formar parte deste equipo. Sigo con David, camareiro de profesión e vocación. Un pracer terte connosco. Sandra, a nosa cociñeira. Gracias por superar cada reto que che poño e por sempre anteponer a empresa ao resto. Anca, gracias por dar todo o que podes neste proxecto. Gracias a nosa patriarca, a  mais veterana da empresa, a que me veu medrar ao carón de miña nai, a que cada reto que se lle pon intenta collelo como se se lle fora a vida niso. A Celsa, que para todos nos é alguén moi especial.  E un gran pracer terte aquí, sen ti a empresa non sería o mesmo, porque sempre estás contenta e estresada ao mesmo tempo. Así é a nosa Celsa. Gracias tamén a Tamara, a nosa pequena pero grande camareira que onte non puido acompañarnos. Gracias familia porque iso é o que temos que ser para dar o mellor de nos. Para que cando alguén chega ao Refuxio poida percibir o trato, o amor e a gastronomía que lle podemos brindar. Sabedes cales son as maiores razón polas que sigo afrontando o reto de seguir co meu amado Refuxio, porque é parte da miña vida. So vos pido que agarremos o ano 2020 todos coa mesma corda para intentar ser moito mais felices no noso traballo e así poder facer felices a todos e cada un dos que decida vir disfrutar do noso Refuxio. Gracias familia e a seguir medrando que nos queda un camiño moi longo.

Onte foi unha noite moi especial. Unha noite na que despedimos a Ceci, que comeza unha nova aventura fora do meu regazo. Falo da miña outra metade. Estou moi agradecida á vida por poñerme cerca a esta rapaza, veciña de toda a vida de Merza, do meu amado Refuxio. Hoxe quero transmitir con palabras todo o que esta rapariga deixou marcado nesta casa, unha huella que nunca se vai borrar.  Naceu xusto enfrente da miña casa e dende que teño uso de razón estivo xogando sempre conmigo e con miña irmá, pasando moitos días de comidas, de merendas e incluso de quedadas para dormir e facer as nosas particulares festas. Ibamos ao colexio xuntos, ainda que ela era tres anos mais nova ca min.  Ademais desa amistade tiven o enorme pracer de tela traballando no meu amado Refuxio e ahí coñecín a calidade humana e todo o que vos vou intentar descubrir aquí. Conseguín que sexa unha gran profesional da hostelería. A palabra profesional para min ten un significado especial e penso que non fai falla pasar por un colexio para ser unha gran profesional. Eu mesma, que estou formada nesta profesión, doume conta que o amor, a pasión, o sacrificio e a dedicación é o mais importante e iso non o ensinan na escola. E todo iso é o que ten Ceci. Non imaxinades a de momentos que vivimos xuntas todos estes anos. Risas, lágrimas, emocións, enfados, decepcións… Pero sempre unha ao lado da outra e dende o respecto que nos caracteriza. Sempre saíamos adiante e nunca deixando que os problemas fosen a mais, senon solucionando a tempo. Ceci de verdade, non teño palabras para decirche todo o que te quero, non sei o que poderei sentir cando se me vaia un fillo, pero a sensación que teño hoxe é de alegría pero ao mesmo tempo unha dor indescriptible no meu corazón. Tamén sei que che vai a ir super ben porque algo que te caracteriza é o esforzo e o sacrificio. Grandes valores que son imprescindibles para sacar unha empresa adiante.  Escribindo estas liñas penso en cando terminábamos de traballar as 5 da mañá e ainda collíamos o coche e íbamos de marcha. Cando viñamos de volta e nos metíamos na cama unha ao lado da outra e decíamos -“tocache a ti abrir”- despois de dormir media hora ou ao mellor de reenganche e ti deciasme -“no Naty non fagas trampa, tocache a ti”- e entre risas íbamos a abrir unha ou a outra. As 9.30 horas por aquel entonces, fai 15 anos, abríamos o noso Refuxio, onde Ceci comezou conmigo e con miña irmá. Non choveu dende aquela! Pero non cambio nada do que vivín contigo. Recordo cando viñas de pequena dormir con Paula, conmigo e con mamá. Que sei que a sintes coma se fose túa tamén. Esa muller que tanto dou e que tantas ensinanzas nos aprendeu as tres, porque así nos tiña, coma tres fillas. Que nos preparaba o leite e poñíao detrás da cociña antes de comezar o seu gran día e nos decía: -“ala terminade, e non vos ides levantar ninguna das tres ata que acabedes o leitiño”-. Mirábamos unhas para as outras entre risas. Sempre estiveches ahí sempre, nunca fallaches, como amiga, como empleada, como compañeira, coma irmán, sempre ahí. Cantas veces miña avoa che dicia Ceci pon aquí, Ceci por alí. Meu avo Ceci quita de aquí… non fuches so una empleada, fuches parte da nosa familia e así seguirá sendo. Nunca te esquezas de que tes aquí a outra metade do teu corazón. Gracias por todo. Gracias por existir. Na miña vida persoal estiveches sempre presente. Recordas cando che dixen que me parecía que me gustaba Álvaro? E ti me dis: -“Deus pois é moi bo tio. Adiante Naty!”- Cando tivemos que pasar a longa enfermidade de mama e sempre ahí. Pero tamén sei que medraches moito gracias a isto e sobre todo cando tiveches que agarrar a empresa polos cornos e tirar con todos os problemas que iso conlevaba, sen saber se eu iba a pasar polo mesmo que pasou mamá. Sei que choraches moitísimo. Que tiveches tanto medo coma min pero ao final a vida doume o enorme pracer de fortalecerme e intentar polo menos ser mellor persoa e moito mais xusta na medida do posible día a día. Nunca me esquecerei cando me dixeches: -“nena, este mes non me pagues, eu arreglome, gastaos en Pamplona que estás gastando moito na túa enfermidade”-. Iso so cho fai a túa outra metade! Por iso todo e moito mais un GRACIAS e un QUEROTE. Eres a metade da miña alma e unha irmán para min. Sabes que aquí sempre terás a tua casa. Sei que agora vas comezar no Refuxio en Silleda como xefa e como empresaria e sei que o vas a facer ben. O meu consello e: paciencia, responsabilidade, sacrificio e amor polo traballo que xa sei que tes. Moitísima sorte. Aproveito para agradecer a todos os que asistiron onte a cea que fixemos todo o equipo, o que está traballando agora connosco e o que estivo noutras etapas. Todos eles viñeron despedir a Ceci. A todos eles regaleilles unhas cestas de frutas e eles deronme unha placa que pon “ A Natalia a mellor xefa, te queremos” e mais un ramo de flores. Non me considero a mellor xefa, xa que teño moitos defectos pero intentarei día a día ser moito mellor xefa e tamén mais esixente 😉 GRACIAS POR TODO

Los orígenes de este restaurante se remontan a los años 50 del siglo pasado cuando Adolfo Pereira y Piedad Rodríguez (abuelos de la actual gerente) deciden abrir una taberna en Merza, ligada en parte a atender todo el movimiento social que generó en esa época la explotación de las minas de wolframio de Fontao. Además de servicios de bar, la taberna hacía comidas y menús, cogiendo fama sus cocidos y las truchas que por aquel entonces se podían degustar allí. Dos hijas de esta pareja siguieron los pasos de sus padres y, de esta forma Milagros Pereira, una vez emigrada a los Estados Unidos monta su propia empresa de cátering y llega a hacer trabajos incluso para la Casa Blanca. Carmen Pereira sigue trabajando y gestionando la taberna fundada por sus padres, que poco a poco va ganando fama, tradición y buen hacer. En el año 2003 Natalia Guzmán Pereira toma el relevo de sus predecesores y comienza a gestionar la taberna, llevando a cabo reformas muy significativas del local para darle una imagen más moderna y atractiva, convirtiendo también la empresa en una sociedad limitada. Poco a poco, O Refuxio S.L. empieza a expandirse y en el año 2007 abre una cervecería en Silleda que también está teniendo muy buena acogida dentro de esta localidad. En el año 2011 abre sus puertas un pequeño chiringuito en el Área Biosaludable de la Playa Fluvial de “A Carixa”; y en el año 2018 se hace con la concesión del otro chiringuito del Área Recreativa de “A Carixa”; éste último situado en la zona de baño. Ambos establecimientos hacen las delicias de los usuarios ya que además de ofrecer servicios hosteleros, organizan juegos y distintas actividades lúdicas, artísticas y culturales (conciertos, cuentacuentos, degustaciones…). En los últimos años O Refuxio S.L. está ofreciendo con éxito cada vez más variados servicios de cátering en bodas, bautizos, comuniones, grabaciones de distintas productoras de cine y televisión y distintos eventos y celebraciones que están teniendo gran aceptación en toda Galicia y que hacen que este restaurante esté participando con éxito en las ferias y eventos gastronómicos con más fama de nuestra comunidad autónoma. Para esto cuenta con todo tipo de mobiliario, carpas, medios de transporte, etc. El buen hacer de la empresa O Refuxio S.L. en los últimos años la ha llevado a alcanzar premios gastronómicos de gran prestigio como el 3º premio en el año 2010, el 2º en el año 2012 y el 1º en el año 2016 en el concurso de empanadas organizado por la popular fiesta de la empanada de Bandeira; el Premio Gastronómico do Galo de Curral concedido por el Concello de Vila de Cruces o el premio a la mejor atención al cliente que concede la organización de la feria gastronómica Xantar de Ourense. En esta misma feria, en el año 2016, la “Cofradía Gastronómica Luso Galaica” le concedió su diploma de honor y su medalla de oro, y la “Orden do Patrimonio Inmaterial Gastronómico Ibérico” le concedió a su cocinera jefa, Natalia Guzmán, la distinción de cocinera 5 estrellas. La actual gerente, Natalia Guzmán, también ha sido requerida en distintas ocasiones como jurado en diversos premios gastronómicos y como maestra de cursos de distintos tipos de cocina. El restaurante O Refuxio también ha colaborado en los últimos tiempos con la prensa escrita (La voz de Galicia, Faro de Vigo, Diario de Pontevedra…), con programas de radio (“Galicia por diante” o “Coñecer Galicia” de la Radio gallega) y programas de televisión (“Boas Tardes”, “Larpeiros” o “Desafío entre fogóns” de la TVG, “De bares” de VTelevisión…) enseñando algunos de los secretos del fantástico sabor e imagen de sus platos. En la actualidad esta empresa hostelera se especializó sobre todo en la cocina tradicional gallega y la nueva cocina, aunque la variedad también define su oferta gastronómica, contando su carta con productos de cocina española, parrilla, cocina internacional, etc. Tradición, familia, buen hacer, modernidad y dinamismo son palabras que podrían definir la empresa de restauración y hostelería O Refuxio.