Para disfrutar no restaurante… Chegaron os MENÚS DE NADAL para celebralo por todo o alto! Ceas de empresa, de amig@s, de familia…. ti decides o motivo e nos facémosche a cea. Para disfrutar no restaurante podes escoller entre tres menús, fai a tua reserva! Chamanos ao 607 919 241 ou ao 986 583 572…e tamén para levar!
O sábado asistín á estrea en Galicia da Queen Symphony na que a Banda Artística de Merza e o coro vigués Gli Appassionati nos trouxeron á Cidade da Cultura a reinterpretación sinfónica dos éxitos da mítica banda inglesa, composta por Tolga Kashif. Foi todo un espectáculo! Tiña gañas de rir, chorar, foron moitas emocións xuntas. Fun membro durante 15 anos de esta maravillosa banda e o que sentín non se pode describir con palabras. Quero darlle 1.000 gracias á banda, o director e a cada un dos músicos que a compoñen porque sen eles isto non sería posible. Que sigan adiante con este proxecto maravilloso porque Merza merécese unha banda coma esta. É a mellor banda de Galicia, sen dúbida. Sobretodo en sentimentos e corazón. Hai moitas bandas moi boas en Galicia pero o que onte transmitiron na Cidade da Cultura foi único. Ata me desestresei! Hai que seguir traballando e confiando neses músicos xa que o mais importante que ten Merza é a banda. Ata nenos de 3 anos estaban coa boca aberta durante o espectáculo! O sitio era idóneo para facelo e había moitísima xente. Dende aquí quero pedirlle as administracións que axude ás bandas, que apoie á cultura para que todos poidamos medrar como persoas.
Hoxe está a miña irmá de cumpreanos, a mellor irmá do mundo. Moitas felicidades! Decirlle que a quero moito e que estou ahí para o que queira, sempre! Deséxoche que pases un feliz día aínda que hoxe che tocou traballar a tope xa que nos viñeches axudar ao Galo de Curral. Gracias! Por todo isto, por moito máis, por ser ti… por ter a sorte de terte, QUÉROTE IRMÁ!
Hoxe é un dia super especial. Fai 11 anos naceu o amor das nosas vidas, Pablo. Este neniño que xa é medio homiño trouxonos tanta felicidade á nosa familia e no momento mais oportuno. Tanto Álvaro como eu por aquel entonces estábamos super contentos do seu nacemento. Pablo é un rapaz cun carácter super amable, amigo dos seus amigos, cariñoso a mais non poder. Deus doume a oportunidade de ter duas xoias e sobre todo este neniño que é o mais cariñoso. Cada noite me dí que me ama e iso é fantástico escoitalo. É super amigo de seu irmán, quérense moitísimo. Están todo o día xuntos, xogan xuntos, leen xuntos, son coma xemelos! Xemelos de alma. Son coma gotas de auga! Estou moi agradecida á vida de darme esta xoia. Tanto seu pai coma eu estamos moi orgullosos del e desexámoslle un moi feliz cumpreanos. O que queremos é que medre como persoa que é o mais importante. Felicidades Pablo!
Deus como pasa o tempo, 9 aniños fai o meu pequerrecho e non me canso de agradecerlle á vida por deixarme velo medrar. O seu primeiro cumpreanos como sabedes tiña medo de non poder acompañalo na súa fermosa vida, pero cada ano que pasa doume conta de que Deus quixo facerme o gran regalo de estar presente no día a día deste amor de rapaz. Sei que cada un ama aos seus, pero Miguel en particular demóstrame no seu día a día que a vida é fermosa, co seu carácter alegre, amigo dos seus amigos e o mellor é que non ten inimigos! Encántanme os nenos, sobre todo por esa inocencia que teñen, penso que todos debemos pensar no neno que leva dentro para intentar ser mais felices. Pois o que dicía, este amor de rapaz chegou á vida de Álvaro, á miña e á de seu irmán para enchela de felicidade. A verdade é que non dou expresado con palabras o que nos transmite. É incríble que con só 4 anos miraba ao ladiño da cama e decíame: “mami descansa que xa lle fago eu o leite a Pablo”; eu dicíalle: “tranquilo amor xa vai mama”. Sempre se percatou de todo, pero ca súa super sonrisa ía á cociña e preparáballe o leite ao seu irmán. E a día de hoxe ségueo facendo cada día. Sen ir mais lexos, o outro día díxenlle: “chicos preparou o almorzo mami” e dime Miguel “mama, ese é o meu traballo”. Como vos digo, é para comelo a besos. Ama a cociña, cada martes ven para aprender e elaborar algunha receita, e acompáñame, como di el, “cando fai falta”. Adora o fútbol, xogador de fútbol do equipo benxamín de Bandeira. E apasiónalle a música, é músico da Banda Xuvenil de Merza. Fai só unha semana gañou un concurso de xóvenes intérpretes. Como vedes é un rapaz que non perde un minuto da sua vida, dalle tempo a estudar e ser bo estudante, a xogar con todos os aparellos informáticos, a darlle as galiñas e a coidar o can. O que mais admiro del é o amor que sinte e pon por cada cousa que fai. Quere ser o mellor e sei que vai ser o que el queira ser porque co amor que fai todo vai chegar a ser moi bo. Pero o que nos gustaria e que fora igual de feliz toda a sua vida e que sentira esa paixón por todo. Non me podo esquecer de decirvos que ama e adora a seu irmán. A verdade e que nunca coñecín a dous irmáns que estén tanto xuntos e nunca lle tivera que dicir: “chicos non pelexedes”. Estes ámanse. Son, como di Miguel, “como xemelos”. Si si, sempre xuntos e falando de todo. Iso é unha gran lección que me dan no día a día. Amarse e disfrutar de cada cousa que fagamos como se fose a última vez. Gracias Miguel. Espero que cando sexas maior de idade, porque en sentimentos xa o eres, nunca cambies que sei que vas ser moi feliz . Feliz cumpreanos.
Sempre é un pracer traballar no que nos gusta, por iso son unhas boas datas para que cada un de nos desexe algo e ese algo se nos poida cumprir co paso do tempo. É un dos meus soños, é o traballo que teño e espero que o día de mañá poida ser tamén o soño do meu pequecho. Cada vez que di “mamá”, enchome de orgullo e alegría e dou as gracias por estar presente para poder velos medrar. Encántalle a cociña, a verdade é que non sei cal vai ser o seu soño pero sexa o que sexa se o leva co amor que ten hoxe dentro do seu corazón, sei que vai ser moi feliz e esa é a miña meta, lograr que sexa FELIZ. Deséxovos o mesmo para este ano, que vos propoñades ser o mais felices posibles e disfrutedes da vida porque é demasiado curta. BO NADAL!
Como xa sabedes, Álvaro é alguén moi especial para min e hoxe merécese un oco neste blog. Quero darlle a noraboa porque despois de ensaios e mais ensaios acaba de ser mais que recoñecida a súa labor como director da Banda de Música Cultural de Teo ao gañar o Certame Galego de Bandas de Música. Noraboa, telo mais que merecido! Como digo sempre, todo esforzo sempre vale a pena e ten a súa recompensa. So había que escoitar esa banda no auditorio de Santiago de Compostela, sentir esa música e sobre todo ver ao público en pé para saber que levaríades algo para a casa. O que mais me emocionou foi ver a esos nenos e nenas, mozos e mozas, sentindo a música como a vida, amistade e amor. Dentro da banda sabemos que o tendes mais ca presente. Sobre todo tendo a este director que o da todo por vos, e sei que vos por el. Noraboa a toda a banda polo premio recibido no día de onte. Viva a banda de Teo! Viva a música!
Hai pouco máis que poida dicir del. É a miña vida. O meu home. Sen el, simplemente non me imaxino. Xusto polas festas da Carixa, démonos o primeiro bico. O primeiro de moitos, todos eles igual de especiais. Fai agora 13 anos que comezamos o noso camiño e si, o 13 é un dos meus números favoritos. Neste fermoso aniversario, quero transmitirvos unha vez máis a importancia do amor. De quererse. Do día a día. Dos pequenos xestos. Do que implica unha vida ao carón de alguén. No meu caso, o meu home demostroume nos peores momentos que sempre podería contar con el. E demóstrao cada día. Por iso, os meus agradecementos sempre serán poucos. Él é, tamén, o meu refuxio. Grazas! E grazas a todos vós!
“Todo parecía estable cando casei. Tiña 25 anos”. Así remataba o artigo anterior deste O meu outro refuxio. Como imaxinades, o da miña voda foi un día realmente feliz. Álvaro e eu dabámonos o si quero logo dun tempo de noivado case segredo porque eramos veciños e todos nos coñecían. As últimas analíticas de miña nai foran antes do verán e, aparentemente, todo ía ben. Naquel momento xa fixera os meus cursos de masaxes e comezara a traballar no balneario con 20 anos, para abrir despois con miña irma unha cervexería que se convertiría nun éxito. Para saber se realmente me gustaba a hostalería, estiven un tempo no Hotel Katiuska. E descubrín que si. Cecilia, Paula e máis eu impulsábamos así O Refuxio, en Merza. Non sabía, entón, que era precisamente o meu amado Refuxio o que se ía converter no meu outro refuxio. Pero nada tería sido posible sen a axuda continua de moitas persoas: por suposto de miña avoa e de toda a miña familia -en especial da miña irmá Paula, fundamental no meu día a día-, de Celsa -unha segunda nai para min e unha irmá para miña nai- pero tamén de amigos que, mesmo estando lonxe, sempre estiveron preto, como é o caso de Silvia Martín. Como vos dicía, parecía que miña nai evolucionaba ben. Custoulle moito compartir connosco o día da nosa voda. Estaba moi cansa. Pero aínda así díxome que marchase, que me fose de lúa de mel. E así fixen. Non podía imaxinar, naquel intre, que á volta me agardaba unha mala nova. Paula confirmaríame que a nosa nai lle quedaba tan só unha semana de vida. Como afrontar esta situación? Cada quen ten o seu xeito de facer fronte ás adversidades. Eu recordo que precisei camiñar soa, alomenos dez horas, para comezar a asimilar. Sería ela, novamente, a miña imparable nai, a que mesmo nese momento volvería darme unha nova lección de vida. Grazas por lerme en O meu outro refuxio! –Leva sempre un sorriso contigo–