O Refuxio

Permitinme vivir e que o cancro fose unha forza, nunca un impedimento

Co descubrimento deste xen, souben con toda seguridade que o cancro me afectaría á outra mama e tamén aos ovarios. Logo dun duro proceso de quimioterapia, fun intervida quirúrxicamente e, de modo preventivo, decidimos extirpar a segunda mama.

Estaba decidida a facelo cando me diagnosticaron cancro no outro peito. Voltaba comezar todo. Debería pasar polo tratamento de quimioterapia antes de nada. Ía e viña de Pamplona cada oito ou dez días. En todo este proceso, o meu día a día no Refuxio non se viu afectado. Ata sorrimos nas consultas cando eu pedía planificar as citas en función do traballo que prevía ter no restaurante! O Refuxio era, sen dúbida, o meu outro Refuxio.

Ao mesmo tempo, funme incorporando máis á cociña. Sumeime a diversos cursos en Madrid, Portugal ou na escola de hostalería galega.

Descubrín que padecer cancro non era motivo para pausar a miña vida. Para dicir adeus a moitos proxectos. Para deixar de vivir. Eu non o fixen e penso que foi un dos meus maiores acertos. Permitinme vivir, permitinme disfrutar da miña familia e acompañar aos meus nenos a ducias de actividades. Mesmo con perruca, quixen verme guapa e que o cancro fose unha forza, nunca un impedimento.

De vez en cando, foi duro poder seguir con normalidade. Lembro o día da boda de Pedro e Isabel, canto me custou estar presente! Pero canto ben me fixo participar da felicidade de dous grandes amigos!

Sentía medo, non vos vou enganar. A posibilidade dun cancro de ovarios era moi grande.

En moitas ocasións, escoitei cousas que me fixeron dano. Lembro un día. Nunha cerimonia. Unha señora falaba con outra dicindo algo así como “mira esa nena, seica está morrendo”. Achegueime e pregunteilles que tal estaban. Dixeron que ben. Preguntaron por min e respondín: “mellor que nunca”. Aos cinco minutos estaba vomitando pero ninguén se percatou, volvín á cerimonia coma se nada.

Padecer ese cancro de ovarios era o meu gran temor. Xa atendida por especialistas en Santiago de Compostela, fíxenos partícipes de como este medo me estaba a afectar. Co tempo, conseguiría realizar a intervención indicada para eliminar esta posibilidade. Na actualidade, sométome ás probas pertinentes cada tres meses. Sigo as recomendacións médicas. Pero VIVO.

Cando boto a vista atrás, son consciente de que este proceso de enfermidade non significou en min unha pausa. En ningún sentido e tampouco no laboral. De feito, estou convencida de que manterme ocupada me axudou como ningunha outra cousa o podía facer.

Neste tempo, seguín adiante co restaurante, formeime, abrín a cervexería en Silleda e puxen en marcha o noso servizo de catering.

escanear-20 escanear-28 sin-titulo2

E foi posible.

Grazas por lerme en O meu outro refuxio!

–Leva sempre un sorriso contigo–