O Refuxio

Volvo estar feliz de redactar unha nova entrada neste blog, nacido para, dende a total humildade, comentarvos que pequenas cousas me fan feliz a min. Se consigo sacarvos tamén a vós un sorriso, doume máis que por satisfeita.

Agora que celebramos o día da nai, sei que non teño a gran sorte de poder ter á miña presente. Pero si teño a gran sorte de tela no meu corazón e de levala comigo. Polo tanto, disfruta de toda a familia pero sobre todo da túa “mamá”. Na maior parte dos casos, como di o dito, só hai unha. Hai casos, coma o meu, no que tamén as avoas se converten en nais. Hoxe tampouco me acompaña pero sei que dende onde están, velan por min e me aman.

Teño a gran sorte, ademais, de ter outra mamá na terra: Celsa. É unha persoa que sempre está aí, sempre. Esta vida é unha auténtica marabilla, recordo aos meus con grande alegría e, sobre todo, nestes momentos especias.

O meu desexo: disfruta a túa nai cando che bote un berro, cando vaiades de compras, cando fagas algo mal, cando te oriente… algún día, todo isto botaralo de menos.

Grazas por leerme. Sede sempre felices.

Grazas, grazas e grazas. A todo o pobo de Silleda. A cada un dos que pasastes por O Refuxio ao longo de todo este tempo. O que comezou tan só como unha idea divertida, unha intención de abrir unha cervexería, fixo que o noso apego á localidade se fixese moi pero que moi especial. Acolléronnos do mellor xeito posible e, despois de nove anos, teño grandes amigos e moita ilusión por seguir adiante. O día de mañá, quererei dicirme a min mesma e a todos os meus que o logrei, que o meu soño de adolescente se fixo realidade. É un gran reto pero tamén unha gran satisfacción persoal e profesional, especialmente nestes tempos difíciles.

Necesito darlle especialmente as grazas á banda de Silleda, pois é un gran apoio para o local. E, asimesmo, a todos e cada un dos clientes máis especiais: Miguel, Lucho, David, Jose, Javi, Camilo, Andrea, Sergio, Felipe, Eva, Constantino, Cosmin, Toni, as profes da Galiña Azul, os traballadores de Correos, os alumnos das clases de baile de Silleda, os dos negocios próximos e moitos e moitos outros que forman parte da familia do Refuxio.

Todos os grazas que poidamos dar serán poucos. Só vos podemos prometer algo: cada día, trataremos de seguir dando o mellor de nós. Grazas por os nove primeiros dos que, agardamos, sexan moitos anos xuntos!

Oito anos. Oito aniños de Miguel. É un día moi moi especial. Faise realidade un soño que, para min, cheguei a crer imposible: ver como os meus fillos cumpren anos. Para todas as nais, é un orgullo poder celebrar con eles cada aniversario. Pero permitídeme que eu o sinta un pouquiño máis especial: houbo moitos momentos en que non o tiven demasiado seguro.

Oito aniños son os que fai o meu pequeno. Chegou ás nosas vidas, con seu irmán, para enchelas de ledicia. Como pais, non podemos estar máis felices. Ver o seu sorriso, a súa ilusión e as súas ganas de descubrir a diario todo o que o mundo agocha é o agasallo máis especial que puidemos pedir.

Grazas!

Como o era miña nai, tamén eu son unha forofa do entroido. É unha desas festas para min entrañable. Desas que sei que si ou si, irei. Os disfraces, as comparsas, a música… todo o asociado a estas datas me encanta. Pero certo é que levaba anos sen vivilo como eu quixera. Primeiro o tratamento de quimioterapia, logo as consecuencias do mesmo… sempre o celebrei, pero non do xeito que me gustaría.

Pero iso é o pasado. Porque o presente acaba de regalarme un Entroido por todo o alto. Síntome estupendamente ben de saúde e aínda que teño moito traballo estes días nada me aparta destas celebracións. Non importa que durma catro horas! Levo os nenos, vou eu e toco na charanga Os Veteranos de Merza.

Ademais, grazas á maquillaxe da miña amiga Belén, non me falta detalle! Con todo isto, quero dicirvos que pase o que pase non deixedes de facer todo aquilo que vos fai sorrir. Aquilo que vos define, o que vos fai sentir ben. En definitiva, o que vos fai vivir.

E, agora, a gozar do Entroido! Felices festas!

13 de febreiro. Esta é unha desas datas que non se esquecen. Ese día, no ano 2007, miña nai dicíanos adeus. Facíao como mellor sabía, preocupándose ata o último instante de que fosemos felices. Lémbroa. Cada día. As súas ensinanzas camiñan comigo. Tamén cada día. Loitou segundo a segundo para darnos o mellor e para que, na súa ausencia, seguisemos adiante. A mellor homenaxe que lle podo dar é ter presentes os seus consellos, que sempre van conmigo. Vivir con ela os anos que a tiven foron o mellor dos agasallos.

Foi sempre un exemplo a seguir. Por iso, máis que coma unha nai, o meu cariño era de irmá. Cómplices. Hoxe estou máis que orgullosa de ter a nai que teño. E digo que teño porque a sinto sempre aquí, comigo. Gran veciña, amiga, muller e nai, faltan as palabras para definila.

Só quería compartir convosco o momento da súa despedida porque si, costoume moito saber que a súa ausencia era real. Sigo falando con ela, pois está comigo a cada instante. Aquel día 13, día de Entroido en Merza, dicíanos adeus durante a celebración dunha festa que ela amaba. Celsa, Divina, Álvaro, Paula e eu estabamos alí. Rezamos. Foise ao dicir amén e soubemos que a vida era iso, vivir e tamén partir. Non entendía entón o porque. Pero despois souben que confiaba en min e que, só uns días despois, chegaría Pablo.

A vida.